دیدار یعقوب با فرعون مصر

وصیت یعقوب
چو در مصر یعقوب را بی ملال		گذشتی به عمرش ده و هفت سال
شدی سال عمرش صد و چهل و هفت		بفرمود تا یوسفش پیش رفت
چو یعقوب را مرگ نزدیک بود		زپیری دو چشمانش تاریک بود
بیوسف چنین گفت قبل از وفات		اگر یافتم در برت التفات
بنه دست خود مرمرا زیر ران		تو با من کن احسان ایا مهربان
وصیت بود از من اکنون ترا		مکن دفن در مصرجسم مرا
از اینجا ببر تا قبر جای من		بکن دفن نزد پدرهای من
از اینجا ببر سوی اوشان مرا		نما دفن پهلوی اوشان مرا
بدو گفت یوسف که فرمان کنم		هر آنچه تو فرمائیم آن کنم
پدر گفت بهرم قسم یاد کن		مرا تو زاندیشه آزاد کن
چو یوسف بخورد از برایش قسم		به بستر سرائیل گردید خم
چنین گشت واقع از آن بعد تر		بیوسف بگفتند اینسان خبر
که بیمار گردیده استت پدر		چو بشنید یوسف شد آسیمه سر
چو یعقوب بیمار گردیده بود		دو فرزند خود نزد او برد زود
بگفتند یعقوب را این خبر		که یوسف بیامد ابا دو پسر
چو بشنید یعقوب خوشنود گشت		به قوت درآمد به بستر نشست
از آن پس به یوسف بگفتا چنین		که در لوز بودم به کنعان زمین
بمن گشت ظاهر خدای جهان		برکت بمن داد و گفت آن زمان
کنم در زمین نسل تو بهره ور		به آنها دهم این زمین سربسر
به اولاد تو این زمین ها رسد		که میراث شان باشدی تا ابد
کنون این دو فرزند تو از منند		چه روبن و شیمعون شمرده شوند
که قبل از ورود من آن هر دو را		خداوند در مصر داده ترا
دیگر هر چه تولید سازی تراست		منشه و افریم هر دو مراست
بمیراث من جمله از بد و نیک		شوندی تفاق عموما شریک
بیوسف چو یعقوب گفت آنچنان		پسر های آو را بدید آن زمان
زیوسف بپرسید اینها کیند		در اینجا ستاده برای چیند
بگفتا که فرزندهای منند		که داده به من کردگار بلند
نگه کرد یعقوب آن دو پسر		بگفتا بیایند نزدیک تر
بیوسف سرائیل گفت آن زمان		بیاور به نزد من این کودکان
که تا دیده بوسی کنم هر دو را		از آن پس نمایم برایشان دعا
پسرهاش یوسف به پیش آورید		ببوسید یعقوب و در بر کشید
ز پیری و ازگردش روزگار		سرائیل را چشمها بود تار
بیوسف بگفتا نبودم گمان		که بینم ترا زنده اندر جهان
خداوند فرزند های ترا		نمایانده در این زمان مرمرا